Gdy pozbawiasz trening prawdziwej zabawy i sam jesteś sobie winien następstw

a później piszesz tytuły wpisów, które są zabójczo długie. Widzicie to zdjęcie powyżej? To zdjęcie z dnia, w którym wszystko było tak jak być powinno. Wymoczony od traw i zbóż Vuko biega za piłką jak szalony. Bez nadawania nazw prostym czynnościom, komplikowania ich w psiej i ludzkiej głowie. Szczęśliwie chcący robić więcej i więcej. Szczęśliwa byłam tego dnia ja i szczęśliwy był też on. Po burzy. Oto krótka historia o psie, człowieku, burzy w głowie, burzy hormonów, kilku kopniakach w tyłek, jednym porządnym kamieniu w pusty czerep i szczęśliwym zakończeniu z jeziorem w tle. Jeśli ten wstęp Was nie zniechęcił to zapraszam do lektury.

Do tego wpisu zbierałam się od dnia, w którym wychodząc z domu z psem, rzuciłam przez zamykające się drzwi:

„idziemy z piesełem potrenować”

By pół godziny później wrócić i tym razem rzucić plecakiem o ziemie, a potem tyłkiem na kanapę i patrzeć się w sufit. Ostatecznie podziwianie nierówności tynku zaowocowało magicznym olśnieniem. „Idziemy potrenować” obijało się po głowie i uderzało coraz mocniej o ten pusty czerep. Tak mocno, że zaowocowało krótkim acz treściwym dialogiem z chłopem mym.

-czy zauważyłeś, że ostatnio zbyt często nazywam nasze wyjścia na dwór treningiem?

-tak

(i tu padło z mojej strony kilka niekulturalnych słów pod własnym adresem)

krótko acz treściwie, czyli to nie były tylko urojenia, ja faktycznie postanowiłam przyczepić naszym wyjściom etykietkę, która zaczęła machać nam nad głowami i rzucać cień na wszystko co robiliśmy.

Gdy Vuko wszedł w wiek, kiedy można było zacząć myśleć o poważniejszych ćwiczeniach, na zewnątrz było źle, zimno, ciemno. Nie mieliśmy nawet jak dłubać agilitek, bo wszystko mokre, albo zamarznięte. Jak wszyscy wiemy zima w naszym pięknym kraju trwa pół roku, więc pierwsze, nieśmiałe promienie słońca zaczęły wyłaniać się dość późną wiosną. A jak już zaczęły to towarzyszył im wiatr przebrzydły i deszcz bezustanny. I tak oto, gdy w końcu zerwano mi łańcuch ruszyłam z kopyta trenować( a jakże) na poważnie.

W psiej aktywności, pod względem fizycznym niewiele się zmieniło. Nie był wcześniej trzymany pod kloszem. I tak właściwie doszło parę elementów, które można zaczynać jak pies się zbierze/zwiąże i są stosowne do wieku. Ale jeśli chodzi o poziom wysiłku fizycznego to powiedziałabym, że był zwiększany równomiernie. W teorii więc robiliśmy to co zwykle, coś doszło, ale niestety coś się po drodze zgubiło.

Zaczęłam planować, rozkminiać. Vuko coraz rzadziej widział piłkę, którą uwielbiał, a coraz częściej moje niezrozumiałe miny.  A trudno żeby były zrozumiałe gdy ja sama nie wiedziałam kiedy się cieszyć, a kiedy nie. Stałam się dla niego nieczytelna. I wiecie kiedy był najszczęśliwszy? Kiedy wychodziliśmy na nasze nocne spacery i byliśmy po prostu ziomkami, a nie partnerami w „treningu”. Dreptaliśmy sobie szczęśliwie ja i on i noc i cisza i wtedy wszystko było oczywiste. Wystarczyło skinąć głową by wiedział, w którą stronę idziemy. I choć nocami szliśmy ramię w ramię, to za dnia mijaliśmy się zupełnie.

Na domiar mojej głupoty, z łańcucha zerwały się też vukowe jajca. Gdy Vuko zaczął wkraczać w wiek fizycznych predyspozycji do coraz trudniejszych rzeczy, jego męska część uznała, że podczas pierwszego buntu jeszcze nie powiedziała wszystkiego co miała do powiedzenia i zamieniła mojego pieseczka w maszynę do wąchania, niuchania i sikania. O ile dotychczas wszystko szło całkiem miłym tokiem, dłubaliśmy sobie różne rzeczy,  a w mojej głowie nie pojawiały się jeszcze myśli, o których czytacie, to gdy przywitało nas odjajeczne zapalenie mózgu, wszystko się sypnęło. A ja zamiast odpuścić i dać tej zarazie po prostu zrobić swoje i odejść postanowiłam ją przepracować.

Robiłam co mogłam, czekając na ten magiczny moment, na ten pstryczek, w którym nagle mój pies obudzi się rano i będzie inaczej. Nawet zrobiłam nam w międzyczasie wakacje od jakichkolwiek wymagań, które wyraźnie były dobrym pomysłem. Ale tak naprawdę odnaleźliśmy zaginione dopiero gdy w pełni odpuściłam. Tak naprawdę. Nie wtedy gdy mówiłam sobie, że muszę odpuścić, a wtedy gdy naprawdę to zrobiłam.

•••

Na proces naszego odnajdywania zaginionego złożyło się kilka czynników:

Po pierwsze: moje ogarnięcie kwestii elementów treningu i tego co jest fajne, co nie. Co wymaga od psa pomyślenia i za co warto go nagrodzić. Do jakiego efektu dążymy i czemu mają służyć poszczególne ćwiczenia. Stanie się znów czytelną dla psa

Po drugie: uzmysłowienie sobie, że nagroda ma być dla psa nagrodą, a nie tym co mi się wydaje, że tą nagrodą jest.

Po trzecie: uświadomienie sobie, że zaczęłam nazywać zabawę treningiem i przy okazji taki też nadałam jej wymiar. A przecież to ma być zabawa, to jest zajebista zabawa. To, że nasz pies aportuje, ma popędy i szarpie się zabawkami nie znaczy, że mamy zamienić się w słup trzymający szarpak, okazjonalnie wyrzucający piłkę i podajnik jedzenia. Miejmy z tego szczerą radość. I żeby nie było, to nie w słowie „trening” jest coś złego, to w moim podejściu było to złe.

Po czwarte: wspaniali ludzie, którzy wbili mi do głowy co trzeba. Jesteście superekstra

Po piąte: dość przydatne w takim wypadku jest też to, że odjajeczne zapalenie mózgu jednak z czasem mija 😉 i dość przydatne przydało się kilka ćwiczeń, które temu pomogły

Po szóste:(najważniejsze) zrobienie sobie prawdziwego odpoczynku. I nie mówię tu o odpoczynku pt. „dobra, to nie będziemy nic robić przez tydzień i będzie dobrze (been there, done that)

mówię o odpoczynku pod bardzo długim tytułem: „Dobrze się razem bawimy, a jak nam się zachce to porzucamy, pobiegamy, albo poturlamy się w trawie . Wyjmę szarpak z kieszeni podczas spaceru, wyjmę dysk, a jak nam się zachce to pobiegamy za piłką, albo porobimy coś innego. A w weekend jedziemy taplać się w jeziorze”

•••

I nagle okazuje się, że pomiędzy tym „coś porobimy” udaje się wplątać jakieś elementy, które wychodzą, nagle wszystko wychodzi, a pies chce i chce tak mocno jak dawniej. A później pakuję go do samochodu wyjeżdżam nad jezioro, taplam się razem z nim w wodzie, łykam słońce, trącam palcem ważkę, która mi siada na kolanie. Mój wewnętrzny człowiek lasu oddycha pełną piersią, a obok trąca mnie nosem najwspanialszy kumpel, który gdy ja zaczynam się szczerze cieszyć, zalizuje mnie na śmierć i wiem, że myśli sobie wtedy: „matka wróciłaś!”. A ja myślę sobie, że ta chwila jest ważniejsza niż mogłoby się wydawać. Chwytam ją łapczywie, myśląc: „trwaj chwilo,  bo jesteś piękna” i przypominam sobie, że właśnie to jest najwspanialsze.